'Mükremin Akyil, 1942-2020. Ik sta aan het graf van de papa van mijn papa, mijn teergeliefde opa. De man bij wie ik altijd terechtkon, de man die me de basis bijbracht van het geloof, de man die me leerde om te gaan met het leven en met de vreugde en het verdriet dat erbij hoort, die me leerde te vallen en weer op te staan, die dichtte, grapte en zong, de man die ik vanaf nu mijn leven lang zal missen en gedenken.
Hij verliet zijn geboortedorp in het Turkse binnenland, omdat hij wist dat er een toekomst was, dat wij er zouden komen, ooit, en dat wij het beter moesten hebben dan hij het als kind had. Hij was de "Baardman" die hard en zwaar werk deed, in koolmijnen ver van zijn moederland, waar hij de taal niet sprak, en die niet één, maar twéé keer een vrouw verloor, en een kleinzoon, en wiens lijf een paar jaar geleden grotendeels verlamd raakte. Hij bad zijn hele leven lang vijf keer per dag, maar sinds zijn ongeval kon hij alleen nog bidden met zijn ogen.'
