Kan grond verstoord raken? Kunnen dagen bedrieglijk zijn? Kan zelfs steen buigzaam blijken? In de even rijpe als gelaagde poëzie van Hester Knibbe wel. Al meer dan vijfentwintig jaar kijkt zij in haar gedichten met listige aandacht naar wat haar omringt. Levens, zelfs van dierbaren, zijn vergankelijk, maar de troost van het tijdelijke schuilt voor de dichteres in een soort elementaire strijd met De Tijd. Als een demiurg ontleedt ze tastbare lagen in de humus van eeuwen en analyseert ze complexe gevoelens en sentimenten. Door die aanpak is haar poëzie uiterst herkenbaar en persoonlijk.
In haar gedichten wil Hester Knibbe zich laten kennen. Helder, trots, onvervaard en met een zweem melancholie die weerbarstig kan zijn. De tijd is niet háár de baas, zij neemt de tijd om ook de meest particuliere gevoelens te verwoorden in de onbuigzame vorm van het tijdeloze gedicht.
In haar gedichten wil Hester Knibbe zich laten kennen. Helder, trots, onvervaard en met een zweem melancholie die weerbarstig kan zijn. De tijd is niet háár de baas, zij neemt de tijd om ook de meest particuliere gevoelens te verwoorden in de onbuigzame vorm van het tijdeloze gedicht.
